Park Krajobrazowy "Dolinki Krakowskie" jest jednym z najpiękniejszych parków krajobrazowych w Małopolsce. Swoją tajemniczością, kulturą, wieloma uroczymi dolinkami oraz skarbami przyrody ożywionej i nieożywionej, zachęca do odwiedzenia i poznania. Każda chwila spędzona na jego terenie będzie z pewnością dla każdego czasem dobrze wykorzystanym.

Oryginalny jurajski krajobraz, olbrzymia przyrodnicza wartość terenów dolinek podkrakowskich, a także chęć zwiedzenia ich naturalnego charakteru, skłoniły do utworzenia w 1981 r. na ich obszarze parku krajobrazowego. Zajmuje on powierzchnię 20686,1 ha i wchodzi w skład Zespołu Parków Krajobrazowych Województwa Małopolskiego. Rozciąga się na niezwykle ciekawym terenie pomiędzy Krakowem na wschodzie, Trzebinią na zachodzie i Olkuszem na północy.

Nazwę Park zawdzięcza wielu naturalnym dolinkom, znajdującym się na jego terenie, nazywany potocznie Dolinkami Podkrakowskimi.

Podłoże Parku ma dość skomplikowaną budowę i składa się na nią kilka różnowiekowych formacji. Najbardziej rozpowszechnionymi skałami, widocznym na powierzchni terenu są biało-szare wapienie górnojurajskie, powstałe około 160 mln lat temu w morzu, które zajmowało w tym czasie m.in. tereny dzisiejszego Parku. To właśnie te wapienie tworzą fantastyczne formy skalne, znajdujące się w większości dolinek oraz na płaskowyżu w okolicy Jerzmanowic. Jednak w wielu miejscach odsłaniają się skały dużo starsze. W Parku znajdziemy również jedną ze skał magmowych – porfir, odsłaniający się w nieczynnych kamieniołomach w Miękini. Na terenie Parku występują również bardziej współczesne osady w postaci martwicy wapiennej, powstałej kilka tysięcy lat temu i znajdującej się wm.in. w Dolinie Racławki.

Obszar Parku położony jest na Wyżynie Olkuskiej stanowiącej część Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej. Najbardziej charakterystycznymi formami ukształtowania terenu są głęboko wcięte dolinki o generalnym przebiegu północ-południe. Znajdziemy w nich strome ściany skalne i wijące się w dnie potoków. Ponad dolinami, na wierzchowinach, występują ostańce skalne – formy skałkowe przybierające różne ciekawe kształty. Warte zobaczenia są również jaskinie, licznie występujące w krasowym, wapiennym masywie skalnym. Powstały w skutek wypłukiwania perze wodę ze skał węglanu wapnia, dzięki czemu utworzyły się przestrzenie międzyskalne, stopniowo poszerzane do wielkości dzisiejszych korytarzy.

Duża różnorodność geomorfologiczna i związane z nią zróżnicowane warunki siedliskowe, determinują duże bogactwo florystyczne tego obszaru. Swoje zasięgi mają tu zarówno formy górskie jak i nizinne. Fauna jest stosunkowo bogata w gatunki, choć gospodarcza działalność człowieka prowadzona na tym terenie od lat, znacznie zubożyła ich liczebność. Opisując faunę Parku nie sposób nie wspomnieć o nietoperzach, które są charakterystyczne dla tego terenu.

Źródło: Mini Przewodnik, Zespół Parków Krajobrazowych Województwa Małopolskiego, Kraków 2013